Izvor: uretrovizoru.com
Sjećam se priča, stanovnika našeg Grada koji su nam u našoj mladosti govorili kako su se ulicama Bijeljine nekada vozile i moto trke…Drago Sabojlović i drugi, na primjer….Moja generacija je tadašnje priče o tim događajima i akterima, slušala sa velikim zadovoljstvom i interesovanjem.
Osjećam veliku odgovornost ali i zadovoljstvo, pisati bilo šta i na bilo koju temu a posebno pisati o preteči i istorijatu jednog skupog i opasnog sporta kao što je automobilizam i motociklizam. U startu sam već u dilemi od kog datuma krenuti, jer ne znam ni ja mnogo a još nemam ni previše i tih godina iza sebe, „samo sedamdeset“, te ću onda pisati o onom u čemu sam učestvovao, u bilo kojoj ulozi i naravno samo o vremenima koje ja ili moji prijatelji pamtimo.
Ako ćemo računati one amaterske relije druge kategorije koji su vozili vozači amateri sa svojim serijskim vozilima i tada su na programu imali etape, sa potrebnim stizanjem na vremensku kontrolu u svom minutu, one brzince-ispite spretnosti, koji su se vozili po platoima i parkinzima te na njima uređenim poligonima koji su činile garaže, slalomi između čunjeva sa vožnjom naprijed pa i nazad, polukružno okretanje i svašta nešto još jer sve je tu bila stvar mašte realnih, i za ta vremena, mogućih postavki. Oni najspretniji su postizali rekorde i oni su za one druge, t.j. većinu njih bili nedostižni i za divljenje !
Tih relija bilo je u svakom iole većem mjestu a osnovni preduslov za organizatore bilo da je to mjesto imalo svoje AMD jer auto moto klubova, tada nije ni bilo, bar u našem regionu i u ta vremena?
Tih godina, išli smo u Tuzlu, Doboj, Sarajevo, Brčko-Banovići, Novi Sad, Sremsku Mitrovicu, Bačku Palanku a Tjentište i Sutjeska su bili vrh, „svjetski – WRC šampionat“i to se nije smjelo izostati.
Grad Bijeljina je, tradicionalno, u povodu 24.septembra, Dana oslobođenja grada u drugom svjetskom ratu, organizovao reli „Donja Trnova – Rohalj Baze na Fruškoj gori u znak sjećanja na kretanja sremskih partizana u pohodu kada su se borili za oslobođenje Bijeljine i Semberije. Jedne godine se startovalo iz Donje Trnove a druge godine iz Rohalj Baza.
Generalno, najeminetnije takmičenje je bio reli „Sutjeska“ koji se redovno održavao na Tjentištu u terminu oko 4.jula i koji je samo, recimo 1988. godine, kada sam poslednji put tu nastupao, imalo preko 4.500 takmičara iz tada nam bivše države Jugoslavije. Pravu sliku je mogao doživiti samo onaj ko je tamo išao, takmičio se i u vašarskoj atmosferi provodilo 3-4 dana, pa i više. Bilo je fenomenalno i nezaboravno…
Svi smo se tada okupljali oko tadašnjeg AMSJ i lokalnih AMD-a, konkretno naše auto moto društvo zvalo se „Semberija“ a nekad kasnije je promjenilo ime u „Sigurnost“ tako da je na svim materijalima iz arhive, bar koju ja posjedujem je AMD“Semberija“ Bijeljina na čijem čelu je tada bio sekretar Ćamil Elezović.
Znači, klasični amaterizam sa takmičarskim duhom i svi akteri su se tada osjećali kao vozači – profesionalni takmičari. Najbitnije je da se iz te grupe amatera izdvajala grupa koja je kasnije, u zavisnosti od uslova, oprobavala, manje-više uspješno i u nekim profesionalnim auto moto takmičenjima. Da ne zaboravim, u nevedenim amaterskim relijima su učestvovali motociklisti i automobilsti.
Bijeljina je na svakom reli takmičenju imala skoro rekordan broj učesnika kada su u pitanju lokalna i regionalna takmičenja a na Sutjesci naše ekipe su brojale i do pedesetak takmičara. Sa druge strane, naš Grad je, po tradiciji, imao mnogo uspješnih motociklista i poredeći se sa mnogo većim gradovima u bivšoj Jugoslaviji, bili su među 5 naujspješniji. Nastupi automobilista su bi skromniji ali, bilo je uvijek značajno, pojaviti se i nastupiti i to uz veliku dozu sreće. Ako kažem da su to bile 80-te godine prošlog vijeka, možete zamisliti koja je u to vrijeme bila ponuda serijskih automobila koja su se u ta doba pojavljivala na takmičenjima? Dobro poznati film „Nacionalna klasa“ vam je najbolje mjerilo za donošenje realnih zaključaka. Kako god zaključili, to je za sve nas bila F-1 ili WRC i sve doživljaje sa tih nastupa, svi koji su se tamo pojavljivali, su se vječno pamtile i bili su im vječno urezani u njihove biografije.
Kao što rekoh, o svemu napisanom, imam jedan dio rekvizita, pamfleta i plakata i bar veći dio možete pogledati dok čitate ovaj članak i definitivno, bio bi veliki grijeh ne napisati nešto o svemu ovome i objaviti u mojoj rubrici „Vremeplov“ portala „uretrovizoru.com“.
Sa ovim se moralo početi a i u svim narednim tekstovima, imaćete priliku da se podsjetite a mnogi i da, po prvi puta saznate neke pojedinosti iz prošlosti i početaka auto, moto i karting sportova. Ovde posebno izdvajam ove mlađe generacije iz 21. vijeka, tačnije, već jedne četvrtine istog.
Na kraju ove priče o amaterskim relijima iz prošlog vijeka, moram, imam obavezu da vas upoznam da je naš klub, tačnije Auto moto i karting klub „Feromont SPORT“ i moja malenkost kao tadašnji predsjednik Odbora za sport pri AMS RS, već 2001. godine sa velikim ambicijama po prvi put, posle poslednjih ratnih zbivanja u BiH i regionu, više nego uspješno ponovo organizovao Reli Sutjesku, vratio je u život u jednoj spektakularnoj atmosferi koja je podržana od velikog broja stanovništva počevši od Rogatice do Rudog i Višegrada pa do Nevesinja, Ljubinja i sve do Trebinja o čemu svjedoči i posjeta od preko 2000 ljudi, u prvom redu omladine.
Sa velikim ponosom i zadovoljstvom, napominjem da to takmičenje ne bi bilo organizovano bez AMS RS koji je dao tehničku podršku te, u prvom redu bez pomoći Vlade Republike Srpske i tadašnjeg premijera gospodina Mladena Ivanića. Pomoć i prvenstveno, velika želja svih nas da ovo takmičenje ponovo oživimo i vratimo u okvire kao nekada sa takmičarima iz svih novonastalih država iz stare nam države Jugoslavije je bila više nego dovoljna jer smo pored zajedničkog ručka, bili u situaciji da angažujemo i „YU grupu“ a na sve to, u noćnim satima i velikim vatrometom koji je za sve, sem moje malenkosti, bilo veliko iznenađenje. Bijeljina je na tom takmičenju, opet imala rekordan broj takmičara, uglavnom motociklista, njih 16. za koje sam dodatno obezbijedio i gorivo za njihove mašine!
Na moju žalost, to takmičenje je i sada u kalendaru AMS RS ali samo u okvirima takmičara iz Republike Srpske i bukvalno, samo preživljava i zadovoljava forme nekih pojedinaca?!
Ovakav tekst, vezan za prošlost jednog sporta, siguran sam da treba da sadrži i neke ljudske veličine, koji su na bilo koji način bili akteri ovih dešavanja. Jedan veliki broj nije više među nama što me ne sprečava, naprotiv, da njihova imena ne objavim i to sa zadovoljstvom i posebnim pijetetom i činim.
Ta takmičenja, 1981. i narednih godina, kada sam se i ja uključivao kao takmičar, odvijala su se pod rukovodstvom, tadašnjeg komandira Saobraćajne policije, gospodina Milana Ubiparipovića. Sekretar relija bio je uglavnom, gospodin Vojislav-Vojo Vukašinović a rukovodilac žirija je, kao po pravilu bio delegat iz AMS BiH a u našem slučaju, bio je to gospodin Aleksandar Popović dok je o tehničkom dijelu brinuo sekretar AMD „Semberija“, već spomenuti gospodin Ćamil Elezović.
Naravno, ovo je bilo najuže rukovodstvo a neposrednih organizatora je bilo mnogo više. AMD „Semberija“je bila, može se reći firma koja je u to vrijeme imala preko dvadeset zaposlenih. Radila mehaničarska radionica, univerzalna radionaica sa limarskim i lakirerskim uslugama ali onovni prihod je bio od auto škole jer tada nije bilo privatnih škola a i moja malenkost je prvobitno za „A“ i „B“ kategoriju tu završavao obuku a instruktor mi je bio Nikola Gajić, moj komšija. Pošto su svi zaposleni u vrijeme organizacije reli takmičenja bili angažovani za potrebe takmičenja, potrudio sam se a koliko sam uspio vidjećemo, od nekolicine živih zaposlenih saznati i podsjetiti se nekih dragih osoba koje smo svi takmičari neograničeno poštovali. Nadam se da neću biti kritikovan ako za nekoga nisam dobio podatke a počećemo od gospođe:
- Branka Kokanović, 9. Emin Ganić,
- Stevan Sekulić, 10. Ilija Đukić-Brđak,
- Vojo Stojanović, 11. Halil Čolaković,
- Nikola Gajić, 12. Mlađen Bojić,
- Stevan Vikić, 13. Stanko Vladić,
- Branislav Škorić, 14. Dragan Vakčić-Doktor,
- Stevan Kalajdžić, 15. Dragomir Pecić-Peca,
- Pero Sarić, 16. Slobodan Vujić.
Hvala im na angažovanju a onima koji više nisu među nama neka je laka zemlja.
Ovo je samo jedna epizoda o amaterskim relijima na prostorima Semberije i Bosne i Hercegovine, 1981. godine i nekih narednih godina.
