Izvor: uretrovizoru.com
U ona teška, ratna vremena, kada se u mnogo čemu oskudijevalo, kada se išlo na ratište i vrijeme kada se na mnoge osnovne, životne privilegije, donekle, zaboravljalo, možda i iz inata, jedan broj mojih drugara, zaljubljenika u auto i moto sportove je, bez obzira na sve, došla na ideju da se neke naše, već višegodišnje želje, pokušaju, baš tada ostvar
Grupa gradskih bajkera i momaka koji su se već godinama vozikali po Jugoslaviji po moto susretima a samim tim se njihov rejting uopšte, pa i vozni park iz godine u godinu osvježavao tako da smo po brendovima, kubikažama i snagom već bili tu negde, peti, šesti grad u SR Jugoslaviji. Samim tim, lagano se razmišljalo i o nekim zvaničnim takmičarskim nastupima na moto trkama. Koliko se sjećam, tu grupu predvodili su Milan Žarić i Dragan Čolaković-Čola (nije više među nama), sa nekolicinom svojih kolega i, gle čuda, pojavila se i skica prve gradske, ulične staze za neka „inprovizovana“ takmičenja.
Nadam se da ne griješim a koliko se sjećam nepopravljivi bajker, Milan Žarić je „projektovao“ tu stazu koju, htjeli to ili ne, nismo niti se mogla mijenjati i na toj „stazi“ vožene su auto i moto trke 1993, 1994, 1996 i 1997. godine uz neznatne promjene koliko se u to vrijeme moglo ili moralo korigovati. Start i CILJ je bio na lokaciji između tadašnjih preduzeća „Kurjak“ sa lijeve strane staze i „Panaflex“ preko puta, sa desne strane.
Tako je nastala bijeljinska ulična trkačka staza, i ova priča treba da ove mlađe generacije podsjeti na dešavanja iz tih vremena ali i počecima ozbiljnih takmičarskih auto i moto trka. I danas kad gledam fotografije iz moje arhive sa svih ovih takmičenja, prepoznajem dječačka lica tadašnjih gledalaca koji su već odavno ljudi u godinama.
Na žalost, iako je u samoj organizaciji bilo mnogo inprovizacije u smislu bezbjednosti publike a i samih takmičara, sa ove vremeske distance, priznajem, stidim se i divim sebi i kolegama i pitam se kako smo imali toliko hrabrosti ali i neiskustva da, recimo publiku-gledaoce „pustimo“ do ivičnjaka, praktično na samu stazu???
Imali smo mnogo sreće a ko zna, ima ona narodna „sreća prati hrabre“ i siguran sam da smo na svim ovim takmičenjima imali mnogo sreće.
Sama takmičenja su imala uzbudljivih i nezaobilaznih ekscesnih situacija, od padova motociklista, od upadanja automobila u kanal Dašnica, prevrtanja sa autima, prolijetanja na krivinama ravno na metalni most kod stare željezničke stanice, do neizbježnjih zanošenja, proklizavanja pa do pucanja motora u autima i drugih manjih kvarova koji su dovodili do odustajanja.
Krivina kod „Hofmana“
Nikakvo čudo, sve to je sastavni dio svih ovakvih i krajnje profesionalnih takmičenja na svim nivoima ali, svi smo bili srećni, zadovoljni i tako je na neki način Bijeljina ostala ucrtana kao neka nova destinacija na kojoj se moglo fino družiti, takmičiti se, sa manje ili više žara ali što je bilo najvažnije, svi gosti-takmičari i sportski funkcioneri su odlazili prezadovoljni jer, budite sigurni, ono što sam u mojoj daljoj takmičarskoj i funkcionerskoj karijeri zaključio, niko od nas nije bio gostoprimljiviji domaćin u bivšoj nam državi SR Jugoslaviji!
Na žalost, odmah posle rata, Grad Bijeljina se počeo širiti, graditi, mijenjana je saobraćajna infrastruktura, pomalo smo se svi okrenuli sticanju osnovnih uslova za život svojih porodica i tako je ta naša prva „licencirana“ staza gubila po malo predispozicije za neka nova takmičenja. Tako da sam se, bar ja, kao neko ko je zvanično i prošao sve potrebne faze od takmičara, sudije i sportskog funkcionera pa do organizatora, prešaltao na druge lokacije i nove discipline!
Ta, poslednja trka, 22/23.oktobra 1997. godine je bila, praktično i promocija kluba koji sam registrovao 29.04.1997. godine u Osnovnom sudu u Bijeljini i organizaciju trke sam odradio sa soprtskim funkcionerima iz mog kluba „Feromont SPORT“ i naravno uz veliku pomoć kolega iz tima koji je organizovao prethodne trke i uz nesebičnu pomoć sponzora koji dugo godina pratili i pomagali, kako moja individualna takmičenja, tako i sve naše organizacije, svih takmičenja bez obzira gdje su se dešavala.
I kad sam već kod organizacija, prve dvije godine organizovali smo trke u okviru auto moto kluba „Panteri“ koji smo registrovali u Bijeljini uz finansijsku pomoć gospodina Save Jovanovića Dželića (nije više među nama),koji je pokrio sve troškove oko registracije prvog AK u Bijeljini. Inače, sva druga, amaterska takmičenja do ovih devedestih godina dvadesetog vijeka organizovalo je AMD Semberija Bijeljina a o tome sam već pisao u okviru moje rubrike „vremeplov“ na ovom portalu.
Praktično, ovom trkom 1997. godine, smo, na žalost, svi, napustili našu predmetnu stazu a moj klub i ja smo se već naredne, 1998. godine,“bacili“ u borbu i angažman oko razvoja karting sporta, kao osnovne škole za auto sportove, tako da smo već, te 1998 godine imali PRVI Šampionat Republike Srpske i nezaboravne karting trke u Gradu Bijeljina.
Naravno, ne brinite, u jednom od narednih tekstova saznaćete i detalje o karting sportu ali i daljem napredovanju svih drugih auto, moto i srodnih sportova.
p.s. Unaprijed se izvinjavam kolegama koje, možda nisam spomenuo ili ako sam neke podatke, nenemjerno, objavio sa eventualnim greškicama. Sve je bilo i biće rezultat samo, dugog vremenskog perioda koji je iza svih nas a i godina u kojima smo.
